Na razie nie pojawił się tu żaden człowiek. Gdzieś w dalszej części zagrody błysnęła jakaś mała rzecz.

- O, dzięki! - odpowiedziała.
Melomanka sięgnęła po ziarenko, a jednocześnie patrzyła na drzwi, w obawie, że ktoś się pokarze. Do zagrody wleciał tylko mały wróbel, zupełnie nie przejmujący się chomikami.

- Ja nie mam jeszcze stałego mieszkania... Jakoś nie mogę się gdzieś zadomowić.
Ziarenek było dużo, więc Melomanka zjadła jeszcze trochę. Potem zerknęła na złociste stosy siana.

- Tak, tam jest chyba... E, tylko mi się wydawało.

Melomanka niepewnie wspięła się na sam szczyt. Spojrzała w dół, ale nim zdążyła coś zrobić, przewróciła się i tym samym zjechała. Troszkę się przestraszyła, ale postanowiła być odważna!
- Aha! Super!

- Ok.
Usiadła gdzieś przy sianie, rozglądając się w okół. Wróbla już nie było, ale upuścił on kawałek chleba. Wzięła go w łapki, zastanawiając się, co z nim zrobić.

(Tak, przeczytałam)

- Oczywiście.
Odłamała połowę chleba i dała Maksowi. Zjadła swoją część, a potem oddaliła się trochę, aby zwiedzić zagrodę (która dla małego chomika była jednak duża).

(ok)